Welkom
Welkom bij de Schrijfestafette. Op deze site kan je de verschillende verhaallijnen van de Schrijfestafette volgen.
Het boek is binnen!
Het boek is vandaag dan toch geleverd in bibliotheek Baarle. De deelnemers van de schrijfestafette kunnen een exemplaar komen ophalen. We zullen zo snel mogelijk proberen om ook exemplaren in de bibliotheken van Merksplas en Rijkevorsel te krijgen.
De cover
Digitale versie van boek + schrijftips van Barbara
boek.pdf | |
File Size: | 621 kb |
File Type: |
beoordeling_estafette.pdf | |
File Size: | 37 kb |
File Type: |
Verfilming schrijfestafette
Tijdens de startbijeenkomst hebben we het er even over gehad. Mogelijk wordt er een verhaal van een vroegere schrijfestafette verfilmd. Kenneth Kerckhofs, die ook dit jaar meedoet met de estafette, is fondsen aan het verzamelen om de kortfilm "Basil" te kunnen draaien en het verhaal is gebaseerd op een verhaal uit "Alphonsine", het boek van de schrijfestafette van twee jaar geleden. Meer info vind je hier. Het promofilmpje heb ik hieronder toegevoegd.
Eerste tweede hoofdstuk al ingeleverd!
We hebben een winnaar! Ad heeft als eerste zijn hoofstuk ingeleverd. Lees het snel bij Verhaal 4.
Schema schrijfestafette
DeadlinesHoofdstuk 1: klaar
Hoofdstuk 2: 13 mei Hoofdstuk 3: 20 mei Hoofdstuk 4: 27 mei Hoofdstuk 5: 3 juni Hoofdstuk 6: 10 juni |
Verhaal 1Barbara Van den Eynde
Bert De Proost Basil Janssens Bert De Proost Basil Janssens Bert & Basil |
Verhaal 2Barbara Van den Eynde
Corine van Rossum Annemies de Voigt Hild Jacobs Marga van Broekhoven Helen Schaerlaeckens |
Verhaal 3Barbara Van den Eynde
Suzanne Malfait Julia van Norde Anton Weemaes Ilonka de Rooij Sjoerd de Jong |
Verhaal 4Barbara Van den Eynde
Ad Schaerlaeckens Kenneth Kerckhofs Michiel Peeters Jos de Swart Corry Hanegraaf |
Startbijeenkomst op vrijdagavond 4 mei 2012
Op vrijdagavond 4 mei om 20u00 kwamen we samen voor de startbijeenkomst in bibliotheek Baarle. Barbara Van den Eynde, docente van Creatief Schrijven, heeft het beginhoofdstuk geschreven en zal ook de estafette begeleiden. Tijdens de startavond hebben we het schrijfschema opgesteld en heeft Barbara een aantal schrijftips gegeven. Diegenen die niet aanwezig konden zijn, kunnen hieronder de schrijftips downloaden. Meer informatie/inspiratie over schrijven vind je op www.creatiefschrijven.be.
schrijftips.pdf | |
File Size: | 51 kb |
File Type: |
Eerste hoofdstuk
Het huis van mijn tante is grijzer dan het haar van zijn bewoonster. De grauwe gevel overvalt me nog meer, nadat ik deze ochtend een vreemd gesprek had over de telefoon. Tante belde me om zes uur uit mijn bed. Ik had me gerept, sta nu voor de deur van het veel te grote huis, dat nooit gevuld lijkt. De stad ontwaakt op een heel andere manier dan ik wakker ben geworden in een van de randgemeenten. Drukte lijkt iets voor forenzen, stadsbewoners hebben zo hun eigen manier van ontwaken, met een zekere rust. Ik focus me op de lichte bast van de boom op het plein. De kleuren erachter, van het bed viooltjes, door de 'mannen van de stad' keurig in een patroon aangelegd. Stoelen die voor een café gestapeld staan, worden straks allemaal bezet, door bureaumensen in lunchpauze, een moeder met kind, een ijsje in de hand. Fietsjes zullen toertjes maken op het plein; jonge kerels dribbelen met een basketbal. Terwijl in dit huis alles grijst.
Mijn tante blijft halsstarrig dit fort in haar eentje bewonen, solitair als eeuwig. Als kind was ik hier vaak komen logeren, daardoor kan ik direct plaatsen waar het voorval zich had afgespeeld, dat waar ze deze ochtend zo in paniek over sprak. Het had onsamenhangend geklonken, maar zo klinkt voor mij alles wat zich afspeelt voor zeven uur. Op het moment dat ik mijn vinger op de bel leg, besef ik dat ik vergeten ben mijn wekker af te zetten. Het is nu kwart voor zeven. Over welgeteld een kwartier wordt mijn kat gewekt door een toestel dat ze wantrouwt. De wekker zal met de minuut oorverdovender klinken, zo heb ik hem immers ingesteld. Met wat geluk is de batterij bijna leeg. Anders mag ik een boze blik van mijn buren verwachten. Kan ik er wat aan doen dat die sociale woningbouw gebaseerd is op kartonnen muren! De bel van de voordeur klinkt harder dan ik me herinner.
De deur wordt niet geopend, hoe lang de bel ook klinkt. Ik neem de sleutel die ik veiligheidshalve had meegenomen, en steek hem in het slot. De deur springt verrassend snel open. Mijn tante heeft geen nachtslot ingesteld, daar moet ik haar op wijzen, dat ze dit niet mag vergeten, zo midden in de stad. Ik duw de deur met een smak dicht, om me aan te kondigen, en wacht even. Stilte.
'Tante?'
Geen reactie. Ik loop op mijn tenen naar de woonkamer, waarom weet ik niet, het is belachelijk na het harde dichtslaan van de deur, maar het lijkt het meest gepast in het kader van dit huis met zijn vertraagde en stille leven. De deur van de woonkamer staat op een kier. In het licht van de leeslamp zie ik tantes voeten in lelijke sloffen. Mijn hand op de deur, wachtend, waarop?
'Tante?'
Ik luister. Het huis kraakt niet. Durf ik wel naar binnen? Wat als blijkt dat tante dood in de stoel zit? Heb ik wel zin om met dit beeld voor mijn ogen de rest van mijn leven verder te gaan? Wie weet is er niks aan de hand, slaapt ze. Dat moet het zijn. De deur gaat piepend open, ik zie tante nu op de stoel gezeten, de borstkas in een vredig ritme op en neer bewegend.
'Tante!', roep ik met meer enthousiasme dan ik in werkelijkheid voel. 'Wat ben ik blij dat alles in orde is!'
Ik loop snel naar de voorkant van het huis en open de rolluiken. Het licht valt snijdend binnen. Ik knipper even en bekijk het ontwaken van de stad nu vanachter vuile glasgordijnen.
'Het wordt zonnig, vandaag', klinkt mijn stem onnatuurlijk. Ik draai me om en zie hoe haar ogen wezenloos door me heen kijken. Ik schrik van die lege blik.
'Tante?'
Ik kom dichter en zie geen reactie. Alsof ik er niet ben. Alsof er helemaal geen wereld is rondom haar lichaam. Ik wapper voor haar ogen, maar de irissen reageren niet. Haar blik onafgebroken en gevoelloos voor zich uit. Ik zucht. Wat moet ik hiermee? Ik besluit haar huisarts in te schakelen. Met oude mensen weet je nooit.
Mijn tante blijft halsstarrig dit fort in haar eentje bewonen, solitair als eeuwig. Als kind was ik hier vaak komen logeren, daardoor kan ik direct plaatsen waar het voorval zich had afgespeeld, dat waar ze deze ochtend zo in paniek over sprak. Het had onsamenhangend geklonken, maar zo klinkt voor mij alles wat zich afspeelt voor zeven uur. Op het moment dat ik mijn vinger op de bel leg, besef ik dat ik vergeten ben mijn wekker af te zetten. Het is nu kwart voor zeven. Over welgeteld een kwartier wordt mijn kat gewekt door een toestel dat ze wantrouwt. De wekker zal met de minuut oorverdovender klinken, zo heb ik hem immers ingesteld. Met wat geluk is de batterij bijna leeg. Anders mag ik een boze blik van mijn buren verwachten. Kan ik er wat aan doen dat die sociale woningbouw gebaseerd is op kartonnen muren! De bel van de voordeur klinkt harder dan ik me herinner.
De deur wordt niet geopend, hoe lang de bel ook klinkt. Ik neem de sleutel die ik veiligheidshalve had meegenomen, en steek hem in het slot. De deur springt verrassend snel open. Mijn tante heeft geen nachtslot ingesteld, daar moet ik haar op wijzen, dat ze dit niet mag vergeten, zo midden in de stad. Ik duw de deur met een smak dicht, om me aan te kondigen, en wacht even. Stilte.
'Tante?'
Geen reactie. Ik loop op mijn tenen naar de woonkamer, waarom weet ik niet, het is belachelijk na het harde dichtslaan van de deur, maar het lijkt het meest gepast in het kader van dit huis met zijn vertraagde en stille leven. De deur van de woonkamer staat op een kier. In het licht van de leeslamp zie ik tantes voeten in lelijke sloffen. Mijn hand op de deur, wachtend, waarop?
'Tante?'
Ik luister. Het huis kraakt niet. Durf ik wel naar binnen? Wat als blijkt dat tante dood in de stoel zit? Heb ik wel zin om met dit beeld voor mijn ogen de rest van mijn leven verder te gaan? Wie weet is er niks aan de hand, slaapt ze. Dat moet het zijn. De deur gaat piepend open, ik zie tante nu op de stoel gezeten, de borstkas in een vredig ritme op en neer bewegend.
'Tante!', roep ik met meer enthousiasme dan ik in werkelijkheid voel. 'Wat ben ik blij dat alles in orde is!'
Ik loop snel naar de voorkant van het huis en open de rolluiken. Het licht valt snijdend binnen. Ik knipper even en bekijk het ontwaken van de stad nu vanachter vuile glasgordijnen.
'Het wordt zonnig, vandaag', klinkt mijn stem onnatuurlijk. Ik draai me om en zie hoe haar ogen wezenloos door me heen kijken. Ik schrik van die lege blik.
'Tante?'
Ik kom dichter en zie geen reactie. Alsof ik er niet ben. Alsof er helemaal geen wereld is rondom haar lichaam. Ik wapper voor haar ogen, maar de irissen reageren niet. Haar blik onafgebroken en gevoelloos voor zich uit. Ik zucht. Wat moet ik hiermee? Ik besluit haar huisarts in te schakelen. Met oude mensen weet je nooit.